Een week voor onze afreis naar Tsjechoslowakije werd de familie van één van de deelnemers, Gerda en Pierre Timmerman, erg zwaar getroffen. Op 11 juni verloren zij ten gevolge van een autoongeval hun enig kind, de elfjarige Katleen. Wij kunnen moeilijk ten volle hun leed aanvoelen, maar bieden hen ons medeleven en steun aan om de smart enigszins te verzachten.
************
Bij Mia en Herwig Bauweraerts-Geerts kreeg 25 juni Sigrid een broertje bij, dat van wal steekt met de naam Irwin. Proficiat ! Dat wordt dan wellicht binnen x jaar de zoveelste Bauweraerts op de lijst der zwaarddansers (of misschien wel op de wachtlijst...) !
18 juni zijn wij dan vertrokken (met héél veel gelawaai - in de bus - tot rond een uur of drie in de morgen). Eigenlijk en feitelijk waren wij de 17de al bijeen gekomen, maar de bus werd eerst verwacht iets over twaalven. De gang van de Aalmoezeniersstraat 66 stond afgeladen vol met bagage (links) en materiaal (rechts). Vanzelfsprekend heeft het wel wat voeten in de aarde gehad om dat allemaal op een deftige manier in de bus te stouwen. Daarbij zorgden enige hondendrollen voor onprettige verrassingen! Rond half één was het dan toch gelukt en een kwartiertje later werden de achterblijvers vaarwel gewuifd.
Wie zat er nu uiteindelijk op die bus?
| Zeven meisjes: | Hedwig Buts, Ingrid Peetermans, Katrien Praets, Lieve Van der Keilen, Hilde Vander linden, Lieve Van Velthoven en Liesbeth Kooien. |
| Elf zwaarddansers: | Piet(er) Bombeke, Dirk Gerené, Mark Gerené, Mare Hanssens, Jan Leys, Wal ter Schraeyen, Herman Suetens, Renaat Van Craenenbroeck, Frank van den Hof (ja, ja!), Leo Van Loon en Mon Westers. |
| Verder nog vier muzikanten; | Piet De Gryse, Erwin Leys, Jan Van Hecke en Modest Vercauteren. |
Pierre Timmerman moest verstek laten: zijn dochtertje werd begraven op de dag zelf, dat wij vertrokken. In de zwaarddans werd zijn plaats bereidwillig ingenomen door Frank van den Hof, die nochtans véél véél liever muziek speelt. Normaal had Frank voorde zwaarddans de doedelzakpartij op zich genomen, maar nu moest Erwin Leys (eigenlijk toch dé trommelaar van de zwaarddans momenteel) dit op zich nemen en Piet De Gryse moest dan maar op zijn eentje de trommelpartij waar maken. Met de vioolse steun van Jan Van Hecke en Hilde Vanderlinden op de fluit lukte dat alles prima
Of er veel te vertellen is over ons oponthoud in Praag? Misschien, dat wij vlug één typisch tsjechs woord kenden ... PROBLEMY... Na de eerste kennismaking er mee zouden wij het nog dikwijls genoeg horen! Of moeten wij onze nachtelijke zwerftocht met de bus door Praag beschrijven, wanneer wij op een zondagavond rond 11 uur lafenis zochten... Dank zij toffe Praagse vrienden, die er in slaagden een kaffeebaas te overtuigen om dé in het lokaal
resterende zatlappen buiten te werken (terwijl wij ... om de hoek ... in de bus moesten wachten!) hebben wij nog te drinken gekregen (en hoe...veel). Gelukkig waren (zwarte) tsjechische kronen erg goedkoop.
Zo is er ook héél wat te vertellen over de schone stadjes, die wij de dinsdag bezochten of nog zouden bezocht hebben, zo de bus niet zonder benzine was gevallen ... Maar dat is een verhaal appart, dat ge beter live kunt aanhoren! Weet alleen, dat even tevoren bij het eten de bussjoffeur nog gepocht had, dat zulke dingen hém niet óverkwamen... Intussen had Renaat al eens al zijn sjarmes moeten aanwenden om een (overigens lieve) dame er van te overtuigen ons nog tijdens het sluitingsuur van de bank benzinekoepons te bezorgen.
In een volgend stadje werden wij opgeschrikt door het probeersel van een politieagent om Markske te intimideren. De man vond, dat hij er niet toonbaar uit zag om op de foto te komen en wou met alle geweld Markske's film uit zijn toestel halen. Met veel gepraat, optrekken van de wenkbrauwen en gescherm met het woord "ministerie" liet hij het uiteindelijk afweten, Markske eerder bleek achterlatend.
Maar Markske zou Markske niet zijn, zo hij de eerste de beste gelegenheid niet te baat nam om wraak te nemen. En hij deed dat dan op een overtuigende manier op één van de Georgiërs. En die brave man, die verschoot nog véél meer ...
Uiteindelijk: Straznice, waar wij voortreffelijk werden ingekwartierd en in een duistere kelder van eten werden voorzien.
Wie vonden wij daar nog allemaal? Voor het programma waarin wij optraden waren dat: The Ancient Men Morris uit Headington, Mchedruli uit Tbilisi in Georgië, MoréSka, een groep met de traditionele zwaarddans van het eiland Korčula voor de Dalmatische kust en tenslotte Argia, een Baskische groep uit San Sebastiàn (staat Spanje, zoals zijzelf presizeerden). In ons programma verder nog enkele tsjechische groepen uit de omgeving.
De woensdag kregen wij twee optredens te verwerken, samen met de Engelsen:
- een eerste voor de schooljeugd van Hroznová Lhota, waar men eigenlijk een kindergroep verwacht had, zodat wij limonade op tafel kregen ... Laten wij eerlijk zijn, de vergissing werd vlug goedgemaakt.
- een tweede ('s avonds) in Stary Poddvorov, waar het entoeziasme hoog oplaaide, de wijn rijkelijk vloeide en wij ons niet lieten kennen!
Dat waren dan optredens, waar de zwaarddans niet in voorkwam. Met de zwaarddans zelve zijn wij drie keer opgetreden, telkens in Strážnice.
De eerste maal was dat op 23 06, donderdagvoormiddag, voor het verenigd schoolpubliek van Strážnice. In feite was het een try-out, om te zien wat de groepen te bieden hadden. Wij kwamen er erg pozitief uit en verhuisden in het programma direkt naar een ereplaats: wij zouden voorlaatst optreden, net voor de Sovjetgroep; groep, die men, gezien de kwaliteit en de herkomst, moeilijk de finale kon weigeren. Het zou echter voor hen anders aflopen! Laat ons nog even stilstaan bij de paniek, die er heerste bij dit eerste optreden, toen Frank van den Hof en enkele muzikanten onvindbaar bleken, tot wij hen slapend in bed vonden. Met verenigde krachten werd Frank in zijn zwaarddanskostuum gestoken om hem, nog half slapend, de scene op te sleuren
Het tweede optreden met de zwaarddans mocht er wezen: zaterdagnacht 25 06 rond half één in de morgen. In feite was het dus al zondag 26 06! Laat ons alleen opmerken, dat Renaat dik met de zenuwen zat en dat Markske, terwijl wij onze ziel afsloofden op de scene, met het ... licht ... ging lopen, toen hij zijn akrobatieën tussen de toeschouwers ging uitvoeren.
Het derde optreden vond zondagnamiddag plaats. Het was ontzettend warm geweest die dag en de afgelopen dagen. Nu kondigde het onweer zich aan. Amper was de voorstelling goed op gang gekomen of de eerste regendruppels waren present en toen... ja, toen gebeurde het. De Georgiërs sloegen tijdens hun eerste optreden, de één na de ander tegen de planken, die erg glibberig geworden waren door de nattigheid. Zij schoven over de scene, klopten met hun zwaarden op hun eigen pollen en meer van dat. Zij gaven er tenslotte de brui aan.
Bij onze zwaarddansers echter was de slome stemming als bij toverslag verdwenen met de komst van de eerste regendruppels! Zij begonnen zich juist nu op hun gemak te voelen en toen de regisseur ons met een bang hart kwam vragen of wij er soms ook mee ophielden, werd er éénstemmig “maar, nee !” geantwoord: Lange Wapper zou voor de finale van het festival 1983 zorgen!!! En op welke manier hebben wij dat gedaan! Daar, onder de regen, kwamen ze eerst voor goed los en het werd één van de beste zwaarddansuitvoeringen, die wij ooit weggegeven hebben. Het natte applaus en de even natte felicitaties waren dan ook dubbel en dik verdiend. Knap zo, mannen!
Gezweet, en opgetreden (met de Traweitel) hadden wij intussen ook nog de zaterdagmiddag in de optocht en nog harder gezweet hadden wij zondagmorgen op Zbojnicka lúka, waar we gezamelijk het reekske presenteerden. Om de nodige plaats te vinden voor de uitvoering van het matteke hebben wij wel wat aan de zwaarddans moeten prutsen. Renaat even van de grond heffen, al ronddraaiend de goede plaats zoeken en dan verder heffen bracht de oplossing om niet te veel golf te spelen met de mikro’s die op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen boven de scene hingen. Wij hadden daar trouwens een mooi stukje sjo voor op touw gezet. Toen wij bij de eerste herhaling aan de scene arriveerden, was deze ingenomen door de Georgiërs, die erg drukdoende hun plaatsen innamen op de scene, onder het imponerend gekommandeer van hun koreograaf en het strenge oog van hun politieke kommisaris. Iedereen, ook de tsjechische regisseurs, hadden te wachten tot zij klaar waren. De volgende keer hebben wij dan héél gedisciplineerd bezit genomen van de scene en zijn met Renaat in de koreografenrol druk aan het oefenen gegaan. Het maakte indruk… Ge moet maar durven!
O, er is nog heel wat te vertellen. Zo zult ge al wel vernomen hebben, dat Markske dé ster was in Strážnice. Zij noemden hem daar "gaspatsjo". Hij kreeg zelfs de gedisciplineerde kleutertjes uit de rij !
En natuurlijk hebt ge ook gehoord van de studie die hij met een aantal Georgiërs gemaakt heeft over het drinken van vodka. Hij heeft daarvoor de benen van onder zijn lijf gelopen...
De volgende dag heeft overigens een Lange -Wapper-ploeg de leider van de Georgiërs onder handen genomen en hem proefondervindelijk laten voelen, dat ook Tsjechische witte wijn niet van de poes is, als ge het maar drinkt uit kannen, die voldoende kunnen inhouden.
Zo heb ik mij ook laten vertellen, dat sinds Strážnice Herman Suetens bij elk optreden een hamer en enkele, vijfduimers meesleept. Het schijnt, dat hij getraumatiseerd is door de vrees voor losliggende planken...
Aan Mon Westers moet ge maar eens vragen hoe ge een Georgische politieke kommisaris moet ontdooien. Hij heeft dat héél simpelkes opgelost met een schouderklop en een handdruk en "za mir" (wat zoveel betekent als: op de vrede). Ongelooflijk hoe hoog hij en zijn Liesbeth plots stonden aangeschreven bij de Sovjetgroep.
Er blijft nog weinig plaats over om iets te zeggen, maar kijk eens aandachtig naar de foto op de voorpagina. De nieuwe vlag bemerkt? Het (prachtige) werk van Lieve Van der Keilen. Een volgende keer meer daarover, maar alvast hartelijk bedankt, Lieve!
Redaksie
Renaat Van Craenenbroeck
Vleminckveld 29
2000 Antwerpen